Er zijn zo van die onderwerpen die in besprekingen met ondernemende klanten vaak aan de orde komen. Op nummer één staat al decennia: de auto, in de modernere tijden aangevuld met de elektrische auto en de (bak-)fiets. Een ander onderwerp uit de top-5 is de werk- en kantoorruimte in het woonhuis. Dat het hebben van een (aparte) werkruimte in het woonhuis (en het thuiswerken überhaupt) extra kosten met zich meebrengt is helder, die kosten als bedrijfskosten aftrekbaar krijgen als ondernemer is een heel ander verhaal.
Tot en met 1999 was dat relatief makkelijk en ook fiscaal lucratief, daarna niet meer – of op zijn minst veel minder. Het liep – aldus de overheid toen – ook wel erg uit de hand met al die werkkamers in woonhuizen en dan natuurlijk vooral wat al die kamers de overheid aan belastinginkomsten scheelde. Dus kwam er een wettelijke beperking die in hoofdzaak uit twee elementen bestond: het in of vanuit de kamer verdiende inkomen moest tenminste 70% van het totale inkomen zijn en de werkruimte moest economisch zelfstandig zijn (wat zoveel wil zeggen als dat die ruimte ook apart aan een derde verhuurd kon worden met eigen ingang en eigen sanitair). Dat lijkt duidelijk, maar de werkelijkheid is natuurlijk weer ingewikkeld en er zijn dus de nodige gevallen waarin de grenzen van deze beperkingen niet zo duidelijk zijn. Dan hebben we ook nog het verschil tussen ondernemers met een huurhuis en ondernemers met een eigen huis en langs de wettelijke zijlijn lopen dan ook nog ondernemers en werknemers en voor werknemers gelden dan weer andere regels.
In dit complexe verhaal heeft de Belastingdienst nu een kort intern memo openbaar gemaakt waarin de situaties worden uitgewerkt. Voor wie het nog eens goed door wil lezen allemaal.