We leven in lastige tijden: stikstofcrisis, klimaatcrisis, toeslagenschandaal, Box3-diefstal, brandstofcrisis, Oekraïne, regeringscrisis(?), Coronacrisis en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Daar kwam afgelopen week weer een nieuwe mogelijke crisis bij: een financiële- bankencrisis. Een bewijs van een aloude stelling: als het fout gaat, dan gaat het vaak ook goed fout. Het begon met een ouderwetse bankrun bij de Silicon Valley Bank (go woke, go broke?) en eindigde (voorlopig) met de ineenstorting van Credit Suisse en dat zijn voorwaar geen kleine jongens op het financiële voetbalveld.
Begint dit dus niet erg te lijken op de financiële crisis die in 2008 begon? Zeker, ook toen vielen er een aantal grote zakelijke banken om met een domino-effect met gevolgen waarvan we nu nog last hebben. En net als toen proberen overheden en (centrale) banken er alles aan te doen om grote schade te voorkomen. Gaat dat ook lukken? Geen idee. In 2007/2008 waren voornamelijk hypothecaire leningen de basis voor het probleem (check de film ‘The Big Short’), nu zijn het vooral staatsobligaties die voor problemen zorgen. Beide kwesties zijn overigens (in-)direct veroorzaakt door overheden!
Moeten wij er iets mee? Ook geen idee, helaas. Om er iets mee te kunnen doen moet je er ook iets aan kunnen doen en we kunnen er weinig aan doen. Behalve dan het bekende rijtje: risico spreiden, risico spreiden en risico spreiden. En je (zakelijke) balans zo kort (= klein) als mogelijk houden, dat vermindert risico.
En vooralsnog: don ’t panic (yet).