Banken (maar ook verzekeraars, financiële dienstverleners in het algemeen en zelfs zakelijke dienstverleners – zoals ik) krijgen steeds meer wettelijke plichten opgelegd om fraude, witwassen en ander onwenselijk gedrag op te sporen en te melden, de WWFT schrijft dat zo voor en (met name) de Belastingdienst moet controleren of dat opsporen ook goed gaat.
Dat opsporen wordt steeds intensiever en complexer en kost dus steeds meer geld. Accountant KPMG berekende dat deze opsporingstaak voor de vier grote banken inmiddels is opgelopen tot (ruim) 20% van hun operationele kosten. 20%! Daar komen dan ook nog de extra kosten voor verdere digitalisering, verduurzaming en andere moderne kwesties bij. En dus worden banken ook steeds duurder voor….. de klant, want iemand moet dat natuurlijk allemaal betalen, toch?
Wat de laatste tijd ook op begint te vallen is dat banken potentiële klanten waar veel werk aan is wat betreft dat opsporen liever zien gaan dan zien komen. Denk ook aan het verhaal dat ik een paar weken geleden over de Bunqbank opschreef hier.
Leg je jaarcijfers van een paar jaar geleden ook eens naast de meest recente versie en vergelijk de ‘kosten betalingsverkeer’ (althans, zo heet dat in mijn jaarrekeningen) en je ziet het: die kosten stijgen, en niet zo weinig ook. Tijd voor een liedje uit de oude doos dan maar weer…..