Kent U die term, schijnzelfstandigheid? Dat zijn dus mensen die heel erg (of bijna helemaal) lijken op werknemers, maar zich toch gedragen als ondernemer. Hun werkgever opdrachtgever bepaalt wat ze doen, hoe ze dat doen, wanneer ze dat doen en waar ze dat doen en bepaalt ook hoeveel ze daar voor krijgen. Denk aan pakketbezorgers, maaltijdrondbrengers, interimmers bij de overheid. Dat zijn vaak helemaal geen echte zelfstandig ondernemers, maar ze lijken er wel op en presenteren zich vaak ook als zodanig. Dat is dus ‘schijnzelfstandigheid’.
Is dat dan zo erg? Dat ligt er natuurlijk aan wat je politiek belangrijk vindt. Die ‘schijnzelfstandigen’ (in vorige eeuwen ook wel dagloners genoemd) kunnen zich in die positie helemaal happy voelen en wie zijn wij dan om daar iets van te vinden? Tegelijk wordt er natuurlijk ook stevig misbruik gemaakt van die positie, door de opdrachtgevers natuurlijk, maar ook door de schijnzelfstandigen zelf. Vaak (maar zeker niet altijd) gaat het ook om mensen die tegen minimale tarieven hard en veel werken en als er dan wat gebeurt (ziekte of ongeval bijvoorbeeld) aan de kant geschoven worden. Aan de andere kant: alles en iedereen van overheidswege verplicht onder een CAO schuiven is nou ook weer zo wat, dat lijkt dan toch weer heel erg op de socialistische heilstaat waarin iedereen (een soort van) ambtenaar was en dat was ook niet zo ’n succes.
Hoe het ook zij: dat hoeven we hier gelukkig niet op te lossen. De overheid worstelt al decennia (zo niet langer) met dit probleem. Het probleem op zich, maar ook met de wensen van diverse politieke stromingen. De Rekenkamer is maar (weer) eens op onderzoek uitgegaan en kwam afgelopen week met een rapport. De regering Rutte 4 heeft het tegengaan van schijnzelfstandigheid tot doel verheven en het rapport stelt onder andere vast: te weinig onderzoek en te weinig ambtenaren om hier iets mee aan te doen. Wordt het dan toch weer dit?