Er was ooit een tijd dat financiële adviseurs (verzekeringsagenten, hypotheekadviseurs, ..) in stilte en onder dekking van een dichte financiële mist hun werk deden. Tot 2013.
Vanaf 2013 mocht dat niet meer: het moest transparant(er) en eerlijk(er). Dat had twee gevolgen. Een: had je een hulp- of adviesvraag dan moest je daar direct zelf voor betalen (en niet via de tot dan gebruikelijke omweg van provisies op wat die adviseurs verkochten, provisies betaald door de banken en verzekeraars). Twee: de adviseurs kregen (wettelijk omschreven) ‘zorgplicht’ en moesten daar verantwoording over (kunnen) afleggen. Met dat tweede is natuurlijk niets mis, het eerste werd een probleem omdat de klanten nogal eens schrokken van wat voor dat werk in rekening werd gebracht. Daarvoor betaalden de klanten dat natuurlijk ook, alleen was dat dus niet zichtbaar. Nu was het ineens ‘uurtje-factuurtje’ geworden. En – is dus de vraag – is het nu beter?
Het Nibud deed onderzoek. Conclusie? Nah, deels wel en deels niet. Mijn conclusie: het is nu niet perse niet beter, wel anders.
